Who's afraid of Red, Green and Blue?

De aanleiding van deze scriptie begint bij de constatering dat het eens zo positief ontvangen project Blauwestad (op 26 november 2005 won de Blauwestad de Gouden Piramide 2005 voor de meest inspirerende gebiedsontwikkeling) nu zo negatief in het nieuws is geraakt. Het probleem bij dergelijke rood-groen-blauw gebiedsontwikkelingen is de complexiteit die is toe te schrijven aan de vele actoren, de lange doorlooptijden en de (veelal) hoge mate van politieke gevoeligheid. Rood-groen-blauw gebiedsontwikkelingen kennen een bijzondere synergie; groene en blauwe componenten kunnen zorgen voor een bijzondere woonomgeving waardoor de rode component voor een meerwaarde kan zorgen in de grondopbrengst ten opzichte van agrarische grond. Kortom, het gelijk optrekken van alle componenten kan een bijzondere impuls geven aan een hele regio. De samenkomst van alle belangen wordt vaak gevonden in een mooi masterplan. Naarmate de tijd vordert lijkt de flexibiliteit om het proces bij te sturen echter af te nemen; het masterplan wordt als te rigide ervaren. De blauwe component vraagt om een diepe voorinvestering aan publieke zijde en private partijen moeten veelal zorg dragen voor de opbrengsten uit de rode opgaven. Dat laatste, de verkoop van bouwkavels en woningen, en het oplopen van voorinvesteringen verliepen voor de Blauwestad ver onder iedere prognose. Dat leidde tot de vraagstelling; Hoe kunnen dit soort inschattingsfouten gemaakt worden? Waren dergelijke risico’s niet vroegtijdig in te schatten? Waren er geen beheersmaatregelen voorzien?