Stedelijke Gebiedsontwikkeling 2.0

Als gevolg van de crisis lopen veel gebiedsontwikkelingen vertraging op of helemaal vast. Betrokken actoren zijn op zoek naar nieuwe wegen naar Rome. Om deze nieuwe vorm van gebiedsontwikkeling, gebiedsontwikkeling 2.0 te kunnen herkennen is het nodig deze af te zetten tegen gebiedsontwikkeling zoals dit bekend was voor de crisis, gebiedsontwikkeling 1.0. Gebiedsontwikkeling 1.0 is ontstaan vanuit toelatingsplanologie en ontwikkelings-planologie, als reactie op de vraag naar snellere realisatie van plannen die in de kast liggen. Deze snelle realisatie is gewenst in verband met een oplopende kwantitatieve vraag naar kwalitatief goede woningen. Onder maatschappelijke druk is ruimtelijke kwaliteit daarbij steeds belangrijker geworden. Deze vraag naar snellere realisatie heeft, onder invloed van neoliberale invloeden die ook elders in West Europa waarneembaar zijn, er toe geleid dat het economisch denken zijn intrede deed bij het denken over ruimtelijke ordening. In tijden van economische voorspoed was dit geënd op groei. De vraag naar woningen was mede door deze economische voorspoed dermate groot, dat er sprake was van een aanbodgestuurde markt, waarbij gebiedsontwikkeling doelgericht werd ingezet om deze opgave integraal op te pakken. Processen en samenwerkingsconstructies werden door publieke en private partijen ingericht om complexiteitsreductie te bewerkstelligen en tijdsvoordelen te behalen. Gelijkwaardigheid van partijen was hierbij veelal het credo. De overheid om een graantje mee te kunnen pikken uit de grondopbrengsten, wat een welkome aanvulling is op de gemeentelijke inkomsten, marktpartijen omwille van snellere besluit- en procesvorming gedurende de planvorming. Realisatie met een sluitende businesscase werd gezien als een succesvolle gebiedsontwikkeling.