In het belang van het kind?

Samenvatting Doelstelling Het doel van deze studie is om het proces in kaart te brengen wat zich afspeelt indien er zich een onenigheidsituatie voordoet tussen de behandelend arts en de ouders betreffende de ingrijpende behandeling van het kind jonger dan twaalf jaar. De nadruk ligt hierbij op het proces waarin ouders niet meewerken bij een medisch noodzakelijke behandeling voor hun kind of deze zelfs weigeren. Methoden Deze kwalitatieve studie is uitgevoerd aan de hand van acht semigestructureerde interviews –gebruikmakende van een topiclijst- met verschillende beroepsgroepen die een rol spelen in dit onenigheidproces. Deze interviews zijn vervolgens gecodeerd en op deze manier zowel onderling als met de literatuur omtrent dit onderwerp vergeleken. Resultaten Iedere respondent hecht in een onenigheidsituatie veel waarde aan goede communicatie, waar zij tevens vinden dat hier veel aandacht aan besteed moet worden in de opleiding, maar ook in de begeleiding hiervan binnen het ziekenhuis. Tevens bleek uit de resultaten de tekortkomingen van het Advies en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) en de KNMG-meldcode kindermishandeling. Het bleek dat de praktijk van mening is dat het AMK onvoldoende anonimiteit garandeert, niet altijd adequaat genoeg reageert, een te sterke naam hanteert door de term ‘kindermishandeling’ hierin, te ver afstaat van de werkvloer waardoor een drempel wordt ervaren door artsen om contact te zoeken met het AMK en tevens een langdurig proces hanteert na een melding voordat een gezin hulp krijgt. Hierin gaven de respondenten voornamelijk aan dat de aansluiting van de het AMK, de Raad voor de Kinderbescherming en Bureau Jeugdzorg in de behandeling van een melding, niet voldoende is. Dit komt onder andere door het hanteren van verschillende normen en waarden binnen deze organisaties. Uit de praktijk bleek –evenals uit jurisprudentie- het belang van de KNMG-meldcode kindermishandeling als handreiking voor artsen in het handelen, maar tevens het niet eenduidige gebruik hiervan. De KNMG-meldcode kindermishandeling wordt op meerdere manieren geïnterpreteerd, waardoor variaties in het handelen ontstaan. Dit gebeurt eveneens bij begrippen zoals goed hulpverlenerschap en een ingrijpende behandeling. De wet laat hier ruimte voor een nadere invulling door de praktijk, echter bleek uit de resultaten dat deze invulling zeer verschillend plaatsvindt. Conclusies Uit deze studie is gebleken dat de praktijk behoefte heeft aan duidelijkheid indien zij zich in een situatie van onenigheid met de ouders bevinden betreffende de ingrijpende behandeling van het kind jonger dan twaalf jaar. Zij behoeven voornamelijk goede begeleiding en advies in dit proces. Het AMK kan hierin hulp bieden door zich als directe partner van het ziekenhuis op te stellen. Daarnaast zijn er vraagtekens te plaatsen bij de ruimte die de wet laat voor de invulling door de praktijk bij onder andere de KNMG-meldcode kindermishandeling, de definitie van een ingrijpende behandeling en het begrip goed hulpverlenerschap. Dit blijkt variatie in het handelen van professionals te veroorzaken, wat kan resulteren in onjuist handelen. Tevens neemt de arts het medisch-ethische principe van respect voor de autonomie van de patiënt niet voldoende in acht in de besluitvorming. Summary Purpose The aim of this study is to investigate and map out the process when a situation of disagreement between the doctor and parents arises as regard the invasive treatment of a child under the age of twelve. The emphasis is on the process where parents do not cooperate in a medically necessary treatment for their child of even refuse it. Methods This qualitative study was conducted by eight semi-structured interviews –by using a topic list- with various professional groups that play a role in this disagreement process. These interviews were then coded and compared, and compared with the current literature on this subject. Results Each respondent attaches high value and importance to appropriate and good communication, where they also find that a lot of attention should be spent in education, but also in assisting them in the hospital. The results also showed the shortcomings of the counseling and child abuse reporting center (AMK) and de KNMG reporting code for child abuse. It turned out that the practice believes that the AMK guarantees not enough anonymity, do not always react adequately enough, uses a too strong name by using the words ‘child abuse’ in this name, is being too far away from the work area of doctors which results in a threshold by physicians to seek contact with the AMK and also uses a lengthy process before a family gets the necessary help. The cause was, according the respondents, mainly by the poor connection between the AMK, the Council for Child protection and the Youth Care Agency in managing a report of child abuse is not sufficient, partly because they uses different norms and values within these organizations. The results showed –as well as the jurisprudence did- the importance of the KNMG-reporting code as a guide for doctors in their actions, but also the ambiguous use of it. The KNMG reporting code is interpreted in multiple ways, so that variations in their actions occur. This happens also with concepts such as being a good care provider and a radical treatment. The law gives space for this specification by the working area, however, results showed that this specification takes place in many different ways. Conclusions This study has shown that the working area needs clarity if they are in a situation of disagreement with the parents about the invasive treatment of a child under the age of twelve. They mainly need good guidance and advice in this process. The AMK herein can help in taking it up as an direct partner of the hospital, where she is currently in development by placing trust doctors within hospitals. There are also question marks in the space that the law allows for the completion by practice to include the KNMG reporting code, the definition of an invasive treatment and the concept of a good care provider. This appears to cause variation in the acting of doctors, which may result in improper handling. Also does the doctor not take into account the medical ethical principal of respect for de patient’s autonomy in the decision making.