Hollywood's apartheid

Dit onderzoek heeft zich gericht op de representatie van de Zuid-Afrikaanse apartheid in Hollywood films en de vraag in hoeverre deze veranderd is tussen de periode tijdens de apartheid en de periode na de afschaffing. Eerst is gekeken in hoeverre de apartheid op een simplificerende manier werd weergegeven in de films Cry Freedom en A Dry White Season en of de zwarte Zuid-Afrikaan als stereotype van de niet-westerse Ander werd gepresenteerd. Hierbij is uitgegaan van bestaande wetenschappelijke kritieken over de representatie van de apartheid in deze films. Gekeken is of deze kritieken inderdaad draagvlak hebben in deze films. Daarna is onderzocht of deze representaties veranderd zijn in de films Goodbye Bafana en Invictus en op welke manier de Truth en Reconciliation Commissie (TRC) hiervoor een verklaring kan bieden. De verwachting voorafgaand aan het onderzoek was dat de apartheid in de eerste films simplistisch zou worden weergegeven en dat de zwarte Zuid-Afrikaan als een negatief stereotype van ondergeschikte zou worden afgebeeld. Voor de latere films gold als verwachting dat de filmmakers meer tegemoet zouden zijn gekomen aan de complexiteit van de apartheid en dat de zwarte Zuid-Afrikaan daarnaast minder stereotype zou worden gepresenteerd. De filmanalyse heeft uitgewezen dat de representatie in de laatste films minder simplificerend was en de zwarte Zuid-Afrikaan minder als negatief stereotype werd gepresenteerd. Echter, de verandering was minder hevig dan verwacht, omdat de representatie in de eerste films minder extreem was dan verondersteld. De apartheid werd in de eerste films minder simplistisch weergegeven en ook de zwarte Zuid-Afrikaan was een minder extreem stereotype dan verwacht. Een opvallende uitkomst hierbij was dat er in de latere films bijna een omwenteling lijkt plaats te vinden waarbij niet de zwarte, maar de witte Zuid-Afrikaan meer als slachtoffer en minderwaardig wordt afgebeeld. Ook lag in de latere films de nadruk meer op het persoon dan op de apartheid zelf. De TRC bleek in staat deze verandering in representatie deels te verklaren. Door de verschillende verklaringen van de slachtoffers van de apartheid in de TRC werden de waarheden van de gebeurtenissen duidelijk en als gevolg hiervan kan gesteld worden dat westerse filmmakers de zwarte kant van het verhaal meer naar voren wilden laten komen in de latere films. De mindere nadruk op de daadwerkelijke gebeurtenissen – en grotere nadruk op het persoon – kan verklaard worden doordat de uitkomsten van de Commissie al zoveel in het nieuws zijn geweest dat het voor filmmakers niet meer interessant is de gebeurtenissen steeds weer te herhalen. In plaats daarvan krijgen personages tegenwoordig meer aandacht.