De genocide in Rwanda: Een gemist verhaal

De internationale gemeenschap wordt veelal een passieve houding verweten wanneer het om de genocide in Rwanda gaat. Waar in slechts honderd dagen tijd bijna een miljoen Rwandezen worden omgebracht, kijkt de rest van de wereld grotendeels de andere kant op. Ook de westerse media worden hieraan schuldig geacht, doordat zij niet tot nauwelijks aanwezig waren in de kleine Centraal-Afrikaanse staat ten tijde van de volkerenmoord en dus te weinig informatie over de ramp naar buiten brachten. Het is echter belangrijk om te bekijken op welke manier en in welke mate westerse media over de genocide hebben bericht. In dit onderzoek is daarom dieper ingegaan op de berichtgeving van zes Canadese, Amerikaanse en Belgische dagbladen. Deze landen hadden om uiteenlopende redenen bepaalde belangen bij Rwanda en de genocide, waardoor verwacht mag worden dat uitgebreid over de volkerenmoord is gesproken. In het onderzoek is gekeken naar leemtes en stereotypen binnen de berichtgeving. Middels een kwalitatieve inhoudsanalyse is bekeken in hoeverre acht cruciale gebeurtenissen en kenmerken van de Rwandese genocide zijn voorgekomen in de berichtgeving. Vervolgens is via een kwantitatieve onderzocht in hoeverre gebruikt is gemaakt van vijf centrale stereotype beelden over de Rwandese genocide, zoals die uit eerder onderzoek naar voren waren gekomen. Uit deze kwantitatieve analyse is gebleken dat de onderzochte kranten uit Canada, de Verenigde Staten en België relatief weinig gebruik maakten van de vijf stereotypen. Enkel het beeld van een irrationele stammenstrijd kwam in het merendeel van de artikelen naar voren. Dit wil echter niet zeggen dat zij een volledig en genuanceerd beeld hebben verschaft van de gebeurtenissen, aangezien diverse aspecten op grote schaal gemist zijn. Zaken als de systematische uitroeiing van Tutsi’s, de opzwepende media en de situatie binnen de geïmproviseerde vluchtelingenoorden in Rwanda kwamen pas in een later stadium aan het licht. De media lijken niet tijdig te hebben doorgehad op welke enorme schaal de volkerenmoord zich ontspon en dus kan geconcludeerd worden dat deze media dezelfde passieve houding vertoonden als de gehele internationale gemeenschap. Pas wanneer over de vluchtelingenkampen buiten Rwanda werd bericht, kwam meer gedetailleerde informatie naar buiten. Op deze plekken waren immers verslaggevers aanwezig, die tijdens de genocide zelf nagenoeg ontbraken in het land.