Gemeentelijke samenwerking en de drie D’s: Een lastig spanningsveld tussen schaalvergroting en schaaldifferentiatie

Het besluit van de Rijksoverheid om alle zorgtaken vanaf 1 januari 2015 onder de verantwoordelijkheid te laten vallen van de gemeenten, heeft in gemeenteland voor behoorlijk wat opschudding gezorgd. Alle taken op het gebied van de Jeugdzorg, langdurige zorg en op het gebied van werk en inkomen zijn vanaf dan de verantwoordelijkheid van alle gemeenten. Hoewel dit al een uitdaging voor gemeenten op zich is, heeft het Rijk ook besloten dat deze taken georganiseerd en uitgevoerd moet worden tegen een lager bedrag dan voorheen het geval was. Of dit besluit een ordinaire bezuiniging is van de Rijksoverheid, dan wel een zuivere intentie dat met de decentralisaties in het Sociaal Domein een efficiëntere en zorgvuldigere taakuitvoering tot stand kan worden gebracht, is een vraag waar het antwoord zeer waarschijnlijk ergens in het midden ligt. Toch is het mogelijk, zo werd verondersteld, dat met de overheveling van taken naar een lager bestuursorgaan grote voordelen kunnen worden behaald. Allereerst wordt betoogd dat er een bepaalde samenhang is tussen de drie uit te voeren wetten en dat deze samenhang door gemeenten efficiënt kan worden aangebracht. Dit is mogelijk doordat de decentralisaties gemeenten in staat stellen om op verschillende niveaus met elkaar samen te gaan werken. Zo is Vlaardingen als zelfstandige gemeente het uitgangspunt geweest in deze scriptie. Dit heeft geleid tot de volgende onderzoeksvraag: ‘Welke invulling kan de gemeente Vlaardingen het beste geven aan een intergemeentelijk samenwerkingsverband voor het uitvoeren van taken in het kader van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning en de Participatiewet en hoe is dit te verklaren?’