Doorstromen of vastzitten

In dit artikel wordt met behulp van kwantitatieve data-analyse onderzocht hoe kansen van lage inkomensgroepen zich ontwikkeld hebben op de Rotterdamse woningmarkt sinds invoering van het herstructureringsbeleid in 1997. Dit beleid heeft als doel een aantrekkelijke woonstad te creëren voor midden- en hogere inkomens door aanpassing van woningvoorraad en bevolkingssamenstelling. Het beleid lijkt gebaseerd op ideeën die ontleend zijn aan de Chicago School filteringthese. Dit onderzoek focust op vier dimensies die in het beleid beschreven worden. Naast de Chicago School filteringthese is bij dit onderzoek de residualisatiethese als alternatief perspectief gehanteerd. Diverse, maar niet alle dimensies van kansen op de woningmarkt hebben zich vanaf 1997 ontwikkeld zoals te verwachten viel op basis van de Chicago School filteringthese. Woonlasten hebben zich voor lage inkomensgroepen weliswaar gematigd ontwikkeld en woontevredenheid is toegenomen, maar wachttijden in het woonruimteverdelingsysteem zijn gestegen en duur scheefwonen bij de aandachtsgroep is toegenomen, wat in lijn is met de residualisatiethese. Deze effecten werden niet voorzien in het gemeentebeleid en roepen diverse vervolgvragen op ten aanzien van passend wonen.