"Vaak lost dat vanzelf op doordat diegene dan zelf het probleem is"

Participatieprofessionals spelen een sleutelrol in de transitie van welzijnswerk naar commerciële maatschappelijke ondernemingen. Bij het aansturen van vrijwilligers gebruiken zij ondernemersstrategieën, afkomstig uit het teamwerk in flexibele organisaties en gekenmerkt door het ontkennen van reële verschillen in beperkingen. Hoewel zij hiërarchische verhoudingen vermijden en essentiële verschillen in risicoconsequenties, middelen en reserves bagatelliseren, markeren deze professionals desondanks moreel getinte grenzen tussen zichzelf en de doelgroepen van hun maatschappelijke projecten. Waar een deel van hen – veelal participatiemakelaars – de doelgroepen stigmatiseert, markeert een ander deel – vooral creatieve ondernemers – grenzen met het etaleren van de eigen kwaliteiten, waarbij een goede neus voor verdienmodellen in de praktijk de kernkwaliteit blijkt. In beide gevallen gaat het echter om waardeoordelen op het vlak van zelfredzaamheid: algehele gezondheid, (pro)activiteit, onafhankelijkheid, verantwoordelijkheid, ondernemingszin en vooral: een positieve basishouding. Zowel de sociale als de individuele veerkracht van kwetsbare groeperingen dreigt door het privatiseren van grootschalige maatschappelijke problemen af te nemen.