Rijp voor de sloop

De thesis gaat over het Nederlandse scheepsbouwbedrijf Rijn-Schelde-Verolme (RSV). In 1971 kwam het bedrijf tot stand en het werd in 1983 failliet verklaard. In 1974 werd er door de Centrale Ondernemingsraad van RSV vastgesteld dat de scheepsbouwmarkt voor lange tijd onrendabel zou blijven. Een inkrimping van het bedrijf werd als een noodzakelijke maatregel gezien. Niettemin werd de inkrimping van het bedrijf vertraagd. De vertraging van de inkrimping had meerdere oorzaken. De vraag waarom dit gebeurde staat centraal in de thesis. Vier factoren worden in het werk geanalyseerd: De historische context van de jaren zeventig, het bedrijf Rijn-Schelde-Verolme, vergelijkbare industriële sectoren (mijnbouw, textielindustrie, synthetische vezelindustrie) en de rol van de vakbonden. In de jaren zeventig kwam de Nederlandse industrie in de problemen door onder andere de toenemende buitenlandse concurrentie en de oliecrisis van 1973. RSV had vooral last van de Japanse concurrentie. Japan kon voor lagere prijzen schepen op de markt brengen. RSV besloot niet in te krimpen, maar te bouwen op eigen rekening. Het bedrijf begon zelfs verliesgevende orders aan te nemen. RSV werd hierin bijgestaan door de overheid. De Nederlandse overheid beschikte over genoeg financiële middelen door de aardgasbaten. Het leveren van subsidies was hierdoor geen probleem. Na het faillissement bleek dat de overheid in totaal een bedrag van 2,7 miljard gulden in het bedrijf had gestoken. Ten slotte was er nog de rol van de vakbonden. De bonden pleitten voor een vertraging van de inkrimpingsmaatregelen die in de industriële sector plaatsvonden. De inkrimping van RSV werd afgeremd door een combinatie van het vertragingsbeleid en de massale stakingsacties van de vakbonden, de ongegeneerde financiële steun van de overheid en het trotste karakter van de Nederlandse scheepsbouw.