Naar een Postmodern Episteme: een nieuw denken over de natuur

Alle grote verhalen zijn verteld en geleefd en bieden geen houvast meer, tegelijk is de omloopsnelheid van ideeën en stromingen hoog. In de filosofie en de wetenschap zijn hoogstaande doelen, paradijzen en utopieën tot illusies geworden, dit in tegenstelling tot de sociaal maatschappelijke praktijken die er bol van staan. In de filosofie heeft het kennen zijn geprivilegieerde status verloren en in de politiek is de macht los geraakt van de ethiek en is het Machiavellisme dominant geworden. De mens ziet zich binnen de tijdelijkheid veelal als een naturalistisch wezen en tegelijkertijd als een animal rationale. Voor de postmoderne filosoof betekent dat, dat hij blootsvoets op weg gaat met een onbedekt hoofd. Want een ding is zeker, we hebben het gevoel op weg te zijn, al is het nergens heen. De zoekende en voortstuwende tendens die in mensen aanwezig lijkt, laat zich gelden als een dagelijkse continue drang naar het beantwoorden van de vraag naar het mede-mens-zijn en naar de omgang-met-de-wereld. Hierbij wordt niet naar een definitief antwoord gezocht, maar is het uithouden van de contingentie zonder transcendentie, nihilisme of naturalisme de opgave.