Spelen met nieuwe media in het journalistieke veld

De videogame-industrie geldt als een van de grootste media- en entertainmentindustrieën van de 21e eeuw. De populariteit van deze hobby nam vorige eeuw zo ontzettend toe, dat er al snel een behoefte was aan een verslaglegging over gamen. Deze verslaglegging vindt plaats op gameplatforms; online crossmedia die informeren over videogames en de industrie daaromheen. Er is momenteel een discussie gaande of deze vorm van verslaglegging kan worden gedefinieerd als ‘gamejournalistiek’. Met name commerciële belangen roepen vragen op over de mate van onafhankelijkheid waarin gameredacteuren hun werk verrichten. Gameplatforms zijn immers bedrijven die gratis artikelen aanbieden, maar wel inkomsten moeten genereren om te kunnen blijven voortbestaan. Met de komst van nieuwe media worden dit soort discussies steeds vaker gevoerd in de journalistiek. Vanwege technologische en commerciële ontwikkelingen is de journalistiek onder druk komen te staan, en kennen de normen die het beroepenveld samenvatten een verschuiving. Zo zijn er door de digitalisering allerlei mengvormen van journalistiek ontstaan waarbij redactionele en commerciële inhoud is samengevoegd. Een veelgebruikt voorbeeld hiervan is branded content. Daarnaast kent de burgerjournalistiek ook een toename van gebruik. In deze studie is onderzocht in hoeverre Nederlandse gameplatforms kunnen worden gerekend tot de journalistiek. Middels een kwantitatieve inhoudsanalyse is gemeten in hoeverre de journalistieke normen objectiviteit, transparantie, onafhankelijkheid en actualiteit worden gehanteerd door de Nederlandse gameplatforms Power Unlimited, Gamer.nl en InsideGamer. Dit onderzoek is relevant omdat het een dieper inzicht geeft in de hantering van journalistieke normen door nieuwe vormen van media. Daarnaast geeft deze studie een antwoord op de vraag of er zoiets bestaat als ‘gamejournalistiek’. Uit de resultaten blijkt dat de verslaglegging van Nederlandse gameplatforms niet met complete overtuiging tot de journalistiek kan worden gerekend. Met name door de subjectieve werkwijze van gameredacteuren kunnen Nederlandse gameplatforms als een mengvorm tussen journalistiek en weblogs worden beschreven. Hiermee heeft deze studie geen bevredigend antwoord opgeleverd op de vraag of er zoiets bestaat als ‘gamejournalistiek’. Wel heeft dit onderzoek meer inzicht gegeven in hoe Nederlandse gameplatforms omgaan met de normen die kenmerkend zijn voor de journalistiek.