Putnams Kleurentelevisie

In recente jaren is een groei van etnische diversiteit in Westerse samenlevingen geconstateerd, en de bijbehorende consequenties worden door verscheidene auteurs uitvoerig besproken. Groeiende diversiteit wordt grotendeels gepresenteerd als een probleem in het politieke debat en vooral ook in wetenschappelijke literatuur. Deze analyse kijkt specifiek naar hoe diversiteit wordt geproblematiseerd door Robert Putnam (2007) en binnen de Nederlandse Putnam-controverse. In plaats van slechts de resultaten van Putnam te bevragen, wordt dieper gekeken naar welke verbeelding van etnische diversiteit figureert in Putnams onderzoek en in de Nederlandse versie van de Putnam-controverse. Uit de resultaten blijkt dat diversiteit als public issue verschijnt als Cultural Deficit. Dit blijkt een manier om een specifiek autochtoon publiek te beschermen en als norm te verheffen. De manier waarop diversiteit publiek wordt gemaakt is een manier om een witte publiek en alles wat daarbuiten valt te definiëren, en witheid in stand te houden. Deze verbeelding wordt verbonden aan een bredere discours van racisme beschreven door Essed (1984), waarin autochtone burgers de machtspositie hebben om te profiteren van racisme en witte privilege. Schinkel (2013) specificeert dit en noemt het een culturist discours. Tot slot past de verbeelding bij een infrastructuur van besturen, namelijk het Neoliberaal Communitarisme waarin onder andere het migratiecontroleprobleem centraal staat en immigratie wordt geproblematiseerd (Van Houdt, 2014).