Vaderschap loont. Over het publieke beeld van vaderschap dat in het politiek discours in de Tweede Kamer over vaderschapsverlof wordt geproduceerd.

Met de invoering van de WIEG (Wet invoering extra geboorteverlof) wil de Tweede Kamer antwoord geven op een maatschappelijke transitie van verdeling van arbeid en zorg tussen vaders en moeders. Met uitspraken over deze transitie vormt de Tweede Kamer een standpunt over haar rol in deze transitie. Gebaseerd op theoretische concepten van Hajer (1997) is middels analyse van twee story-lines over de transitie en de rol van de Tweede Kamer bekeken welk publiek beeld van vaderschap in het politiek discours in de Tweede Kamer over vaderschapsverlof wordt geproduceerd. Terwijl hiermee een aanwezige conceptverschuiving van vaderschap zichtbaar kan worden gemaakt, blijkt uit de analyse dat de Tweede Kamer een zeer beperkt, traditioneel, personal trouble gericht publiek beeld van vaderschap construeert. Het publieke beeld van vaderschap betreft een te permitteren luxe en het staat in dienst van een aantal maatschappelijke processen. Hierdoor wordt het in de geschiedenis gevormd construct van vaderschap als ondersteunende partij gereproduceerd.