#MeToo in de Media Een onderzoek naar de berichtgeving in Nederlandse media over #MeToo

In oktober 2017 publiceerde The New York Times een dossier over het vermeende wangedrag van Harvey Weinstein. Alyssa Milano reageerde daarop met de hashtag MeToo via Twitter en zo ontstond een globale beweging tegen seksueel misbruik. Hoewel Tarana Burke de beweging in 2006 al opzette, zorgde de tweet van Milano voor internationale aandacht. Het duurde niet lang voordat ook in Nederland aandacht kwam voor #MeToo. Het bekendste verhaal is mogelijk dat van Jelle Brandt Corstius. Opmerkelijk is dat op het moment dat mondiale en landelijke traditionele kranten publiceerden over #MeToo, er door de maatschappij ook meer aandacht besteed werd aan de beweging. Daarom wordt in dit onderzoek geanalyseerd in hoeverre populaire en kwaliteitskranten in Nederland verschillen in hun berichtgeving rondom #MeToo. Door te onderzoeken welke nieuwswaarden de berichtgeving vertoont en op welke manier de berichtgeving geframed wordt, krijgen we inzicht in de nieuwswaardigheid van de beweging en de diverse frames die de media hebben toegepast. Aan de hand van een automatische en handmatige inhoudsanalyse zijn de verschillen tussen populaire en kwaliteitskranten in kaart gebracht. Op het gebied van nieuwswaarden zijn er weinig verschillen te herkennen tussen de type kranten. Alleen op het gebied van de harde nieuwswaarde elite is er sprake van een significant verschil waarbij in kwaliteitskranten deze nieuwswaarde vaker te herkennen valt. Verder geven beide soorten kranten een voorkeur aan zachte nieuwswaarden. Daarentegen is er wel sprake van verschil op het gebied van framing. Kwaliteitskranten framen de berichtgeving vaker thematisch dan populaire kranten en kijken vaker naar #MeToo vanuit het conflict frame. Populaire kranten geven in tegenstelling tot kwaliteitskranten de voorkeur aan het human interest frame waardoor de nadruk meer op de persoonlijke kant van de beweging komt te liggen. Tot slot, de berichtgeving in de Nederlandse dagbladen suggereert aan de ene kant dat er meer ruimte is voor het debat rondom seksueel misbruik. Aan de andere kant is in beide type kranten weinig aandacht voor het responsibility frame waardoor er niet op maatschappelijk niveau gekeken wordt wie verantwoordelijk is en hoe dit probleem verder aangepakt kan worden. Tevens doet de voorkeur voor opiniestukken in beide type kranten de vraag oproepen of op deze manier niet alleen de stem van de elite gehoord wordt in plaats van de diversiteit aan meningen binnen de samenleving.