Waardoor is er geen eenduidig en gemeenschappelijk asielbeleid binnen de Europese Unie?

De lidstaten van de Europese Unie ontvangen jaarlijks veel asielaanvragen. Opvallend is dat iedere lidstaat op een andere manier omgaat met de aanvragen en procedures. Waardoor bestaat er geen gemeenschappelijk en eenduidig asielbeleid binnen de EU? Dit is in verschillende opzichten, een interessante onderzoeksvraag. Er is een maatschappelijke, wetenschappelijke en persoonlijke relevantie voor dit onderzoek. Het is opmerkelijk dat er binnen de EU nog steeds geen gemeenschappelijk asielbeleid is, daar er wel op andere gebieden eenheid en harmonisatie is gerealiseerd. Om het asielbeleid te harmoniseren zijn ambitieuze plannen opgesteld, zoals het Haags programma. In haar doelstelling om een gemeenschappelijk asielbeleid te vormen binnen de EU is men nog niet geslaagd. Daarom is de onderzoeksvraag: “Waardoor is er geen eenduidig en gemeenschappelijk asielbeleid binnen de Europese Unie?” De doelstelling: onderzoek naar oorzaken en verklaringen voor het ontbreken van een gemeenschappelijk asielbeleid. Hierop volgend impliceert de probleemstelling een toetsend doel, waarbij de hypothesen uit de theorie worden getoetst op de recente ontwikkelingen rondom het asielbeleid. Het onderzoek wordt verricht aan de hand van de volgende deelvragen: - In welke mate is het asielbeleid geïntegreerd binnen de EU? - Wat zijn de redenen en/of factoren waarom het asielbeleid niet gemeenschappelijk is? Eerst maken we een korte verkenning van de Europese integratie en de gerelateerde achtergrondinformatie. Vervolgens wordt gebruikmakend van de theorieën van Simon Hix (2005) en Virginie Guiraudon (2004), het theoretisch kader opgesteld. Dit leidt uiteindelijk tot vier hypothesen en een model dat afgeleid is van de theorieën. Tenslotte, om het onderzoeksresultaat meetbaar te maken en aansluitend geoperationaliseerd te krijgen, zullen de onafhankelijke en afhankelijke variabelen worden gedefinieerd. Dan is er de overgang van de theorie naar het empirisch onderzoek waarbij de empirische gegevens worden geanalyseerd. Als eerste wordt de afhankelijke variabele, de gemeenschappelijkheid van het asielbeleid, onderzocht aan de hand van een documentenonderzoek, een interview met de experts en het tellen van verordeningen en richtlijnen. Uit dit onderzoek blijkt dat er geen gemeenschappelijk asielbeleid is binnen de EU. Vervolgens worden de onafhankelijke variabelen onderzocht en de resultaten geanalyseerd om de voortgang van de integratie van het asielbeleid te verklaren. De onafhankelijke variabelen worden getoetst aan de hypothesen, waardoor uiteindelijk de hypothese “externe druk” wordt verworpen en de hypothesen “ de druk van de EU-kiezer, de besluitprocedure en het supranationaal ondernemerschap” worden bevestigd. De eerste verklaring waardoor er geen gemeenschappelijk asielbeleid is binnen de EU, is dat besluiten met betrekking tot het asielbeleid binnen de EU op basis van unanimiteit worden genomen en dat er door de verdeeldheid onder de EU-lidstaten vaak besluiten niet worden aangenomen. De tweede verklaring waardoor er geen gemeenschappelijk asielbeleid is binnen de EU, is het gebrek aan supranationaal ondernemerschap binnen de EU. De derde verklaring ligt in het verlengde van de tweede verklaring: de druk van de Europese kiezer. De druk om supranationaal ondernemerschap te tonen in het kader van het asielbeleid is in de afgelopen jaren afgenomen. Er zijn andere beleidsgebieden die een hogere prioriteit hebben, zoals de georganiseerde criminaliteit, die de Europese kiezer op EU-niveau aangepakt wil hebben.