Helpende of harde hand?

In de politiek en de media zijn recentelijk steeds hardere geluiden waarneembaar wanneer het gaat om de opvoeding van kinderen en de rol van de ouders en medeopvoeders. Het lijkt erop dat er door de overheid en haar publieke en private partners steeds meer in de opvoeding wordt geïntervenieerd. Ook in Rotterdam voltrekt zich sinds een aantal jaren een ontwikkeling waarin de politiek veel aandacht besteedt aan de (opvoeding van de) jeugd en dan voornamelijk de risicogroep hierbinnen. Een invloedrijke theorie die ons kan helpen bij het analyseren van de drijfveren en het beleid van de overheid omtrent de hulp bij opvoeding en de bestrijding en beheersing van deviant gedrag is die van de Amerikaanse socioloog David Garland. Aan de hand van zijn theorie analyseren wij dan ook het Rotterdamse beleid omtrent opvoedondersteuning. De belangrijkste vraag daarbij is: Heeft het huidige beleid van de gemeente Rotterdam inzake de hulp bij opvoeding, tot doel deviante burgers te resocialiseren door middel van het ter hand te nemen van de (her)opvoeding van hun kinderen of worden ouders vooral buitenspel gezet zodat er gesproken kan worden van repressie en preventie van deviant gedrag?