Esthetisch leed of choquerende realiteit

Abstract Kritiek op humanitaire hulpverlening gaat vaak over de manier waarop geld wordt besteed en niet over de manier waarop geld wordt verworven. Doordat mensen gewend zijn geraakt aan negatieve berichtgeving en choquerende fotografie, heeft dit verloren aan effectiviteit. Hulporganisaties zouden daarom andere manieren moeten bedenken om de aandacht van potentiële donateurs te verkrijgen. Op welke manieren de humanitaire hulporganisaties Amnesty International, Stichting Liliane Fonds, Oxfam Novib, Simavi, Terre des Hommes en Unicef dit doen in hun advertenties in printuitingen tussen 1990 en 2009, staat in dit onderzoek centraal. Aan de hand van een kwantitatieve‐ en kwalitatieve analyse werd onderzocht of en op welke wijze de advertenties gedurende de jaren veranderd zijn. Hierbij werd gekeken of de teneur van de advertenties (tekst en beeld) positiever is geworden, welke reclamestrategieën de hulporganisaties gebruiken in hun advertenties en welk element in de advertentie (tekst of beeld) de advertentie betekenis geeft. De beelden in de advertenties worden steeds meer geësthetiseerd waardoor de aandacht wordt afgeleid van het lijden in het beeld. De teneur van het beeld wordt gedurende de jaren steeds vaker positief, evenals de teneur van de tekst. Bovendien is het steeds vaker de tekst die de advertentie betekenis geeft, in plaats van alleen het confronterende beeld. Vernieuwende en steeds afwisselende reclamestrategieën moeten ervoor zorgen dat het door compassiemoeheid verveelde publiek niet verveeld raakt van de almaar durende problemen die hulporganisaties middels hun advertenties proberen aan te kaarten. Trefwoordenlijst: humanitaire hulp, ontwikkelingshulp, advertentie, fotografie, journalistiek, NGO’s, compassiemoeheid, Amnesty International, Stichting Liliane Fonds, Oxfam Novib, Simavi, Terre des Hommes, Unicef, reclame, esthetisch leed.