Koppelingen over de grens

In dit onderzoek wordt gekeken naar welke effecten de strategieën van boundary spanners hebben op het horizontale beleidscoördinatieproces tussen gemeentelijke beleidsdomeinen. De woonzorgopgave, waarbij de beleidsdomeinen wonen en zorg vanuit de gemeente betrokken zijn, is hiervoor als casestudy gebruikt. Door fragmentatie en onderwerpspecialisatie is er vaak nog steeds sprake van verkokering tussen de gemeentelijke domeinen en kunnen zij daarom beschouwt worden als kleine organisaties met elk hun eigen cultuur en handelingswijze. Het proces van beleidscoördinatie, in dit onderzoek gedefinieerd door een ladder van vier fasen en zeven concrete handelingen, kan helpen het proces van ontkokering inzichtelijk te maken. In dit proces wordt de rol van boundary spanners centraal gesteld en wordt onderzocht wat de invloed is van drie van hun strategieën, te weten de netwerk- en mediëringsstrategie, het inzetten van hiërarchische relaties en het bewerkstelligen van innovatie, op dit proces. Hier is inzicht in gekregen door het uitvoeren van een literatuurstudie en het houden van semigestructureerde interviews met boundary spanners die werken bij Nederlandse gemeenten. Geconcludeerd kan worden dat boundary spanners het coördinatieproces kunnen doen intensiveren door de inzet van deze strategieën. Niet iedere strategie heeft echter een positieve uitwerking op dit proces. Zo kan het eenzijdig inzetten van hiërarchische relaties het coördinatieproces schaden en kan ook het coördinatieproces onder eenzijdige innovaties lijden. Het inzetten van de netwerk- en mediëringsstrategie wordt gezien als het minst risicovol en vergroot vooral de bereidwilligheid bij andere beleidsdomeinen om te coördineren en dit in de toekomst te blijven doen. Voor de toepassing van deze strategie wordt dus een positief effect gevonden op het proces van beleidscoördinatie, terwijl de inzet van hiërarchie en het bewerkstelligen van innovatie kanttekeningen kent.