Design Thinking als brug; een pad naar complexiteits-erkenning?

Geconfronteerd met een groeiende complexiteit in beleidsvorming en -uitvoering, zoals de coronacrisis, de stikstofcrisis, en de toeslagenaffaire, staan publieke beleidsmakers voor grote uitdagingen. De toenemende complexiteit heeft geleid tot frequente implementatieproblemen en een toenemend fenomeen van falend beleid. Tegen deze achtergrond onderzoekt deze masterscriptie hoe Design Thinking bijdraagt aan adaptieve capaciteit binnen publieke organisaties. Uit twee case studies - 'Prikken zonder Afspraak' en 'Quarantaineplicht' - blijkt dat Design Thinking empathie en creativiteit stimuleert in de probleemdefinitiefase, wat helpt bij het formuleren van beleidsoplossingen die aansluiten bij de behoeften van zowel het publiek als de organisatie. De effectiviteit is echter afhankelijk van factoren zoals politieke druk en teamdynamiek. Design Thinking bevordert ook de integratie van bottom-up processen en stimuleert een toekomstgerichte benadering, maar deze aspecten waren niet altijd even effectief. Ondanks beperkingen gerelateerd aan groepssamenstelling en crisiscontext, suggereert dit onderzoek dat Design Thinking kan helpen de adaptieve capaciteit van publieke organisaties te vergroten. Verder onderzoek is nodig om volledig te begrijpen hoe Design Thinking kan bijdragen aan het overbruggen van de 'policy implementation gap', met name in traditionelere beleidsstructuren.