Niet voor iedereen 'Hand in Hand' in de Kuip

Een onderbelicht probleem in het Nederlandse professionele voetbal is de discriminatie van de LHBTI+-gemeenschap. Er is geen openlijk homoseksuele profvoetballer in Nederland en er zijn regelmatig homofobe spreekkoren te horen. Onderzoek wijst uit dat de professionele voetbalomgeving in Nederland nog heteronormatief en homonegatief is. In Engeland krijgen LHBTI+-voetbalsupporters een stem, een gemeenschapsgevoel en zichtbaarheid door zich te verenigen in LHBTI+-supportersgroepen. Steeds vaker wordt de positieve rol van deze groepen besproken in het vergroten van LHBTI+-acceptatie. In Nederland wordt een toekomstige rol wel erkend, maar krijgt het in de wetenschap nog geen aandacht. Ook zijn er maar twee van dit soort groepen in Nederland, waarvan slechts één bij een Eredivisieclub: de Roze Kameraden, bij Feyenoord. In dit onderzoek wordt de rol van deze supportersgroep en andere initiatieven voor het vergroten van inclusie in het voetbal onderzocht door tien seizoenkaarthouders van Feyenoord te interviewen over hun ervaringen met LHBTI+-acceptatie, -campagnes, -supportersgroepen en homofobie. Het blijkt dat de seizoenkaarthouders van Feyenoord merken dat de supporterscultuur van de club een grote blokkade vormt voor het vergroten van LHBTI+-acceptatie. De zogenaamde harde kern van Feyenoord spreekt zich luid tegen de OneLove-campagne en de Roze Kameraden uit. Andere supporters en de club Feyenoord laten zich hierdoor beïnvloeden in hun gedrag en communicatie. Ook blijkt dat Feyenoord een heteronormatieve omgeving is, waar afkeer is voor homo-, bi- en transseksualiteit. Homoseksuele spelers zouden te maken krijgen met scheldwoorden en opmerkingen over hun seksualiteit en homoseksuele supporters kunnen in het stadion niet openlijk hun seksualiteit uitdrukken. Een homoseksuele voetballer zou volgens de seizoenkaarthouders wel enorm helpen met het vergroten van LHBTI+-acceptatie. De respondenten vonden over het algemeen ook campagnes en LHBTI+-supportersgroepen goede initiatieven om deze acceptatie te vergroten. Wel vonden ze dat dit niet te uitgebreid en zichtbaar moet. Vanwege de te uitgebreide aard van de OneLove-campagne zou deze volgens de respondenten op dit moment niet nuttig zijn en zelfs averechts werken. Dit geldt ook voor de Roze Kameraden, die volgens de respondenten een belangrijke rol zouden kunnen krijgen bij de club, maar dan wel steun moeten krijgen van Feyenoord en in gesprek moeten met andere supportersgroepen. Als apart initiatief leidt het volgens de respondenten vooral tot verdeeldheid. Meer onderzoek is nodig naar het functioneren en het nut van LHBTI+-supportersgroepen in het Nederlandse voetbal, maar een eerste stap is met dit onderzoek gezet. Ook de prevalentie van de supporterscultuur verdient meer aandacht: het is nog niet duidelijk of dit iets is dat exclusief bij Feyenoord een rol speelt, of in Nederland in het algemeen. Ook kan onderzocht worden waarom deze fanatieke voetbalsupporters zo tegen initiatieven voor LHBTI+-acceptatie zijn.