Merdeka! Oftewel eindelijk vrijheid!

Veel onderzoek is verricht naar de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië. Vaak worden deze onderzoeken gepubliceerd als wetenschappelijke artikelen en hebben zij een bepaald perspectief, zoals een Nederlands of Indonesisch perspectief. Echter, zijn deze wetenschappelijke publicaties steeds minder toegankelijk en relevant in de toenemende visuele cultuur waarin de samenleving zich bevindt. Daarom worden steeds meer documentaires gemaakt die het verhaal over deze periode op een bepaalde manier belichten. Het is daarom essentieel om te onderzoeken in hoeverre deze verhalen met elkaar overeenkomen, welk beeld ze schetsen van de onafhankelijkheidsperiode van 1947-1949 en welke rol oral history hierin meespeelt. Het doel van deze thesis is om te achterhalen welk beeld de series Indonesia roept! en Revolutie in Indonesië presenteren van de Indonesische onafhankelijkheidsperiode van 1947-1949. De centrale onderzoeksvraag luidt als volgt: ‘Hoe brengen de documentaireseries Indonesia roept! en Revolutie in Indonesië, de onafhankelijkheidsoorlog (1947-1949) in Indonesië in beeld?’ Het begrip ‘in beeld brengen’ verwijst naar het verhaal dat wordt verteld, inclusief bijbehorende thema’s, verschillen en overeenkomsten tussen de series en de wijze waarop oral history wordt toegepast. Om deze onderzoeksvraag te beantwoorden, is een kwalitatieve thematische analyse uitgevoerd. Beide series zijn meerdere keren bekeken en zijn getranscribeerd in Word. De gevonden tekstfragmenten zijn gecodeerd en toegewezen aan een bepaald thema en subthema. Uit de analyse blijkt dat de verhaallijn van de series in zekere mate van elkaar verschillen. Indonesia roept! legt meer nadruk op het Nederlandse perspectief. Daarnaast wordt er meer ingegaan op het verschil tussen wij en zij en ligt er meer nadruk op emoties zoals angst, (geen) berouw en woede. In Revolutie in Indonesië ligt de focus op het Aziatische perspectief (Indonesisch, Nepalees en Japans), waarbij ook de rol van de Japanners en Nepalezen tijdens de onafhankelijkheidsperiode wordt belicht. Thema’s zoals emoties en beeldvorming spelen een minder prominente rol dan in Indonesia roept!. Beide series gebruiken ooggetuigen als basis voor het narratief, wat de rol van oral history benadrukt. Op basis van dit onderzoek wordt aanbevolen om verder onderzoek te doen naar deze periode. Er wordt aanbevolen om onder andere meerdere series met elkaar te vergelijken; een inhoudsanalyse toe te passen op kranten; Nederlandse, Indonesische, Nepalese en Japanse publicaties te vergelijken; een kwantitatief onderzoek uit te voeren of een narratieve analyse toe te passen.