DE PACIFISTISCHE NAÏEVELING EN DE OP MACHT BELUSTE GEWELDPLEGER

Desiderius Erasmus beschreef in werken als De klacht van de vrede zijn aversie tegen oorlogen. In De opvoeding van een Christenvorst verdedigt hij dat een vorst een goede Christelijke educatie zou moeten genieten. De vorst verkrijgt zijn rol immers niet vanwege zijn kunde, maar door zijn afkomst. Een goede vorst wordt daarom niet gekozen, maar gevormd. Erasmus beschrijft hoe de vorst zich zo veel mogelijk afzijdig moet houden van oorlogen en conflicten. Tijdgenoot Niccolò Machiavelli verdedigt in De vorst echter dat oorlog noodzakelijk is voor een machtige vorst die zijn volk wil beschermen van externe vijanden. Wanneer een vorst bekwaam is op het slagveld zal hij veroveraars afschrikken. In vergelijking met Machiavelli wordt Erasmus vaak afgespiegeld als een naïeve pacifist, een dromer. Machiavelli daarentegen zou een realist zijn. Zijn politieke ideeën lijken meer gronden te hebben. Maar hoe naïef was Erasmus werkelijk: was zijn pacifisme echt zo absoluut? En zijn de verschillen tussen zijn denkbeelden op gebied van heerschappij en geweld met de denkbeelden van Machiavelli zo uiteenlopend als ze worden gepresenteerd? Om een nieuw antwoord te kunnen geven op deze vragen zullen De opvoeding van een Christenvorst en De vorst gedurende deze thesis opnieuw bestudeerd worden in hun context, te weten het leven en oeuvre van Erasmus en Machiavelli.